Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
Όνειρο παλιό του Αγίου Πορφυρίου ήταν το να φτιάξει ένα γυναικείο Μοναστήρι. Ήθελε να μαζέψει μερικές αδελφές μοναχές, με πνεύμα μοναχικής ζωής, που θα ήταν όλες κοντά του με εν Χριστώ αγάπη.
Ήθελε να δημιουργηθεί ένα πνευματικό εργαστήριο, όπου θα αγιάζονται και θα καλλιεργούνται ψυχές που θα δοξάζουν αδιαλείπτως το όνομα του Θεού. Το κέντρο του βάρους ήθελε να είναι το «Πανεπιστήμιο της Εκκλησίας». Εννοούσε τους ύμνους, κανόνες, μεσονυκτικά, μεσώρια, Ψαλτήρι, Παρακλητική, Μηναίο, Θεοτοκάριο, Τριώδιο, Πεντηκοστάριο. Η αφοσίωση, η ενασχόληση με τους ύμνους και τα αναγνώσματα, κατά τον Άγιο Πορφύριο είναι μεγάλο πράγμα, διότι αγιάζεται ο άνθρωπος χωρίς να το καταλάβει. Αποκτάει και αγάπη και ταπείνωση και όλα, ακούγοντας τα λόγια των Αγίων, του Μηναίου, της Παρακλητικής κλπ.
Ήθελε το μοναστήρι να είναι το κέντρο που θα καταφεύγουν πονεμένοι και ταλαιπωρημένοι άνθρωποι και θα βρίσκουν παρηγοριά, ενίσχυση και θεραπεία. Να δέχεται τις ψυχές μετά φόβου Θεού και να εμπνέει όχι με την διδασκαλία και τα κηρύγματα, αλλά με την προσευχή. Να κυριαρχεί η σιωπή και να μιλάει το παράδειγμα.
Είχε ονειρευθεί μία παραδεισιακή κατάσταση. Να γίνονται ακολουθίες και εξομολόγηση όλο το εικοσιτετράωρο. Να μπορούν να καταφεύγουν οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και της νύχτας άνθρωποι τραυματισμένοι από διάφορες θλίψεις, σωματικές ή ψυχικές, κι απ’ την αμαρτία. Να βρίσκουν παρηγοριά, να οδηγούνται στον Μεγάλο Παρηγορητή, τον Χριστό, να σώζονται έτσι οι ψυχές και να γεμίζουν με φως ουράνιο, που θα τους δίνει η Θεία Χάρις.
Ήθελε ακόμη να φτιάξει μία καλή και μεγάλη εκκλησία, που κάποια μέρα να μπορούν να έρχονται πολλοί να εξομολογούνται, να κοινωνούν, να προσεύχονται και να σπουδάζουν την νοερά προσευχή.